“Iedereen met elke achtergrond kan zich een moment herinneren waarin het leven verwondering opriep.” Dat zei Bikram Lalbahadoersing (bij mijn opleiding aan de Academie voor Geesteswetenschappen) en hij had me te pakken met deze uitspraak. Want inderdaad wij kennen allemaal een moment waarop je denkt aan iemand die je al een tijdje niet gesproken hebt en vervolgens dezelfde avond op de fiets tegenkomt, het moment dat je iemand wil bellen en je juist door die persoon gebeld wordt….ik ken ze ook die verwonderingen van het leven.
Ik moest denken aan onze eerste vakantie na het overlijden van mijn moeder. We waren moe, hadden wel behoefte aan vakantie maar eigenlijk niet veel zin om energie te stoppen in het plannen van die vakantie. Het werd dus last-minute een camping boeken in Bretagne op die ene camping aan de baai waar plek was en het er mooi uit zag. Bij aankomst bleek het dorp waar we verbleven een eigen bloem te hebben; de agapathus. Het hele dorp, langs de wegen en tussen de campingplaatsen, het stond er vol mee. En de verwondering had ik daar elke dag want het waren dé lievelingsbloemen van mijn moeder. Die waarvan er ook een speciaal bestelde bos stond naast haar sterfbed. Een knipoog uit de hemel? Een gebaar van mijn moeder dat ze er toch een beetje bij was? Ik weet het niet en dat hoeft voor mij ook niet. De verwondering op zichzelf is al een heel mooi geschenk! En wat een mooi inzicht dat we ongeacht onze achtergrond, religie en zienswijze ons allemaal verwonderen over het leven (en de dood). Laten we elkaar eens vaker vragen naar momenten van verwondering zodat we ons deze mooie momenten blijven herinneren.
