Sterkte! Ik heb dat woord ook zo vaak gebruikt in mijn leven. Als blijk van medeleven of omdat het me ontbrak aan de juiste woorden die mijn gevoel konden uitdrukken. De afgelopen tijd tijdens mijn opleiding kreeg ik langzaam wat weerstand bij het woord Sterkte. Want wat impliceert het eigenlijk als ik de ander sterkte wens? Dat ik vind dat hij sterk moet zijn, dat ik hem kracht wens om te kunnen dragen wat er in zijn of haar leven speelt? En is dat eigenlijk wat ik die ander dan wens? Nee! Wat ik eigenlijk wil zeggen is, ik wens je zachtheid en mildheid. Zachtheid voor jezelf en de situatie. Mildheid voor het niet weten, voor het verdriet en voor wellicht de angst en de paniek. Zachtheid om toe te staan uit te reiken en hulp te vragen. En ook mildheid als het allemaal niet lukt.
En ik ken hem zelf ook zo goed, het doorzetten, het sterk willen zijn, het niet willen toegeven dat het even allemaal niet lukt. Wat een worsteling kan het zijn toe te geven aan de zachtheid en mild te zijn in de oordelen. Ik neem me voor om het woord sterkte maar eens wat minder te gebruiken en in plaats daarvan goed te voelen wat ik de ander (en mijzelf) ten diepste wens: Zachtheid en mildheid voor alles wat er is.
