Toen we afscheid namen van (het aardse bestaan) van mijn moeder kon ik niet vermoeden wat me te wachten stond. Ik dacht dat we redelijk voorbereid afscheid namen en ik dacht de rouw wel te kunnen verwelkomen. Kom maar door dacht ik met die rouw, daar ga ik wel even aan werken en dan kan ik door! Maar zo werkt het niet, weet ik inmiddels uit de praktijk en uit wat ik de afgelopen jaren leerde in mijn opleiding tot Rouw- en Verliesbegeleider. Een ding is wel zeker rouwen kost een heleboel energie. Voor mij is het zorgen voor de ander een beproefde manier om maar niet met mijn eigen rouw bezig te hoeven zijn. En dat is natuurlijk niet per definitie verkeerd maar er is wel balans nodig. Ik moet dus bewust tijd nemen om de stilte op te zoeken en mijn eigen proces aan te gaan. Gedurende de opleiding kwam uiteraard ook mijn eigen rouwproces aan bod. Voor mij een passende manier om wekelijks met de verschillende thema’s van rouw en die van mijn eigen rouw bezig te zijn.
Rouw zal nooit voorbijgaan, de uitingsvorm en intensiteit kunnen wel veranderen. Maar wat mij zo blijft verbazen over de rouw is de onvoorspelbaarheid en grimmigheid waarmee het mijn wereld binnen kan wandelen. Uit het niets is het daar, na het horen van een lied, als ik iets van haar herken in een ander of zomaar op straat, omdat ik gefopt word door mijn brein en denk haar ergens te zien fietsen. En nu de jaren vorderen verandert de rouw. Maar soms komt ook nu nog de rouw oorverdovend hard mijn leven binnen gestampt. En soms komt ze zachtjes bijna onhoorbaar binnen, maar blijft ze net zo goed tot ik haar weer aandacht heb gegeven.
Met verwondering ga ik dit rouwproces, ondanks de pijn en verdriet vind ik het ook een heel mooi proces. Want uiteindelijk brengt ook dit proces mij steeds dichter bij mijzelf, mijn drijfveren, mijn prioriteiten en mijn wensen. Ik wacht met open armen af wanneer de rouw weer mijn leven binnen wandelt! En ik weer tijd mag maken om weer te onderzoeken wat mij raakt.
