Blog

Wat mij zo blijft verbazen over de rouw is de onvoorspelbaarheid en grimmigheid waarmee het mijn wereld binnen kan wandelen. Soms komt ook nu nog de rouw oorverdovend hard mijn leven binnen gestampt. En soms komt ze zachtjes bijna onhoorbaar binnen, maar blijft ze net zo goed tot ik haar weer aandacht heb gegeven.
Met verwondering ga ik dit rouwproces, ondanks de pijn en verdriet vind ik het ook een heel mooi proces. Want uiteindelijk brengt ook dit proces mij steeds dichter bij mijzelf, mijn drijfveren, mijn prioriteiten en mijn wensen. Ik wacht met open armen af wanneer de rouw weer mijn leven binnen wandelt! En ik weer tijd mag maken om weer te onderzoeken wat mij raakt.

Wat is Bretagne toch mooi! Verlaten stranden, mooie kliffen, prachtige luchten en dat enorme getijdenverschil. De zee en het strand, het wandelen langs de branding

Sterkte! Ik heb dat woord ook zo vaak gebruikt in mijn leven. Als blijk van medeleven of omdat het me ontbrak aan de juiste woorden die mijn gevoel konden uitdrukken. De afgelopen tijd tijdens mijn opleiding kreeg ik langzaam wat weerstand bij het woord Sterkte. Want wat impliceert het eigenlijk als ik de ander sterkte wens?

Wat kan verdriet eenzaam en alleen zijn. Al heb je nog zoveel activiteiten, zoveel lieve mensen om je heen. Het is de stilte van bijvoorbeeld

“Iedereen met elke achtergrond kan zich een moment herinneren waarin het leven verwondering opriep.” Dat zei Bikram Lalbahadoersing (bij mijn opleiding aan de Academie voor

Hier komt mijn blog over mijn zoektocht naar mijn eigen rouw- en verlieservaringen en de opleiding die ik momenteel volg aan de Academie voor Geesteswetenschappen